Justitie laat tegenwoordig lokale directeuren, “mensen uit de praktijk” aan het woord om de beeldvorming positief te beïnvloeden. Uiteraard geregisseerd door voorlichting met op de achtergrond de intensieve campagnes om personeel te werven.
Dat je op basis van die informatie niet kan weten wat er echt aan de hand is laat zich raden, want niemand van “binnen”, zowel onder gedetineerden als personeel, mag vrijuit met de media spreken.
In dit stukje verzucht een directeur dat uit onderzoeken blijkt dat het “toeval” is dat er in zijn inrichting in een jaar tijd vier suïcides zijn geweest. En dat dat een onbevredigende uitkomst is: hij wil nader onderzoek. Hij geeft niet aan wat er dan onderzocht zou moeten worden, maar geeft wat mij betreft wel een goede hint in welke richting er gezocht zou kunnen worden.
In zijn inrichting (en alle andere) is sprake van bijna twee jaar van het buitensluiten van vrijwilligers en andere externen, lock downs en uiterst beperkte contactmogelijkheden met dierbaren.
In de periode is bovendien de uiterst repressieve wet Straffen en Beschermen ingevoerd met veel destructieve gevolgen voor het gros van de gedetineerden. Veel van het “aanhalen van de regels” voltrekt zich verder volledig buiten het zicht van de buitenwereld.
Toch benadrukt hij de impact van de suïcides op het personeel en haalt hij uit naar de reactie van sommige gedetineerden. Jammer hij dit juist op deze manier naar buiten brengt en niet iets zegt over de context van waaruit gedetineerden zo reageren. Als je dit leest als gedetineerde dan denk je: “wat er ook gebeurt, wij zijn de slechteriken”.
Het past wel weer helemaal in de manier van communiceren in de huidige bestuurscultuur waarin bij praktisch elk mediaoptreden groepen mensen als “fout” worden weggezet en men meteen ook de geesten rijp maakt om ze hard aan te pakken.
Frans Douw 