| Wat kun je hier in godsnaam mee? Bij een mediaverzoek neemt voorlichting het over en vertelt aan de directeur wat hij binnen zijn bevoegdheid wel of niet mag doen. Praktijk is dat hij altijd weigert en de minister dus geen enkel voorbeeld kan noemen waarin een eigenstandige vraag van een gedetineerde met een “ja” wordt beantwoord. In het geval van ene B. heeft de beroepsprocedure om een interview in een blad een jaar geduurd en kreeg hij 10 euro compensatie en moest men het toestaan. Er zijn in zijn zaak geen slachtoffers bekend Impliciet zegt de minister dat hij vanwege slachtoffers geen contact met de pers wil en verwijst hij naar een regeling die feitelijk niet naar de bedoeling van de wetgever wordt uitgevoerd. Zoiets als de gratie voor levenslangen: men kan een verzoek indienen, maar het zal nooit worden gehonoreerd. Hiermee wordt niet alleen in de praktijk de wettelijke vastgelegde vrijheid van meningsuiting ontzegd, maar wordt controle door de tweede kamer daarop totaal onmogelijk en een wassen neus. Als het over gedetineerden gaat komt de minister hier makkelijk mee weg, maar de rechtstaat wordt stap voor stap afgebroken door dit soort praktijken.
| |
Frans Douw 
De rechtsstaat wordt sowieso stap voor stap afgebroken, evenals de democratie.
LikeLike